آن قدر هم ساده نیست
بیایی،
عاشقانه در زندگی ام نفس بکشی؛
بعد بگویی که رفتنت
تقدیر است 
و من لبخند بزنم.
انتهای این سرنوشت،
ویرانی من است؛
ویرانی توست؛ 
و ویرانی آن چه ترا ناگزیر از این تقدیر می کند.
شب خوش عزیزکم،
اگر صبح بیدار شدی؛
سلام مرا، 
به جاده هایی که تقدیرشان دیدن تو نیست؛
برسان….
اشتباه از تو بود.
تو عاشق کسی شدی،
که تقاص بوسه های گم شده اش را
از تو می گیرد.
وبه تنهایی ویران نمی شود.

می دانم
یک روز خواهی آمد
اما خیلی دیر…
کاش بدانی
بهار
هیچ گل مرده ای را زنده نمی کند!

قاصدک هان ، ولی آخر ای وای

راستی آیا رفتی با باد ؟
با توام ، آیا کجا رفتی آی ،
راستی آیا جایی خبری هست هنوز ؟
مانده خاکستر گرمی جایی ، در اجاقی ؟
طمع شعله نمی بندم
خردک شرری هست هنوز ؟
قاصدک
ابرهای همه عالم شب و روزدر دلم می گریند .

این دعا را منتشر کنید و ببینید چطور غم هایتان از بین میرود:
((سبحان الله یا فارِجَ الهَمّ و یا کاشفَ الغَم فرِّجْ هَمّی و یَسِّرْ امری و ارحَمْ ضعفی و قِلهَ حیلتی و ارزُقنی من حیث لا اَحتَسِبُ یاربّ العالمین))
ترجمه:
منزه است خداوندی که بر طرف کننده غم ها است.
غم و مشکل من را برطرف کن،بر ضعف و کمی چاره ام رحم کن
و مرا از جایی که گمان نمی کنم روزی ده ای پروردگار جهانیان.
حضرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند :
هرکس مردم را از این دعا با خبر کند در گرفتاریش گشایش پیدا می کند.

سعی نکن متفاوت باشی!!!

فقط خوب باش!

این روزها خوب بودن

به اندازه کافی متفاوت است

این روزها همه ادعا دارن طعم خیانت را چشیده اند

همه ادعا دارن بدی رو به چشم دیده اند

همه ادعا دارن تنهایی را کشیده اند

پس کیست که دنیا را به گند کشیده است؟؟؟

یک روز
بلکه پنجاه سال دیگر
موهای نوه‌ات را نوازش می‌کنی
در ایوان پاییز
و به شعرهای شاعری می‌اندیشی
که در جوانی‌ات عاشق تو بود.
شاعری که اگر زنده بود
هنوز هم می‌توانست
موهای سپیدت را
به نخستین برفِ زمستان تشبیه کند
و در چینِ دور چشمانت
حروفِ مقدس نقر شده 
بر کتیبه‌های کهن را بیابد.
یک روز
بل‌که پنجاه سال دیگر
ترانه‌ی من را از رادیو خواهی شنید
در برنامه‌ی “مروری بر ترانه‌های کهن” شاید
و بار دیگر به یادخواهی آورد
سطرهایی را
که به صله‌ی یک لب‌خند تو نوشته شدند.
تو مرا به یاد خواهی آورد بدون شک
و این شعر
در آن روز
تازه‌ترین شعرم برای تو خواهد بود.

لبخند بزن
برآمدگی گونه هایت
توان آن را دارد
که امید رفته را بازگرداند
گاه قوسی کوچک
می تواند معماری بنایی را نجات دهد.